30 x 38 cm (zadruk)
36,8 x 47,8 cm (całość w świetle passe-partout)
sygn. tuszem p.d.: H BERLEWI 57
♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite)
Henryk Berlewi (Warszawa 30 X 1894 - Paryż 2 VIII 1967) już jako uczeń gimnazjum uczęszczał na zajęcia w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych (1906-09). Następnie studiował w Académie des Beaux-Arts w Antwerpii (1909-10), w Ecole des Arts Décoratifs i Ecole des Beaux-Arts w Paryżu, by w 1913 powrócić do Warszawy i podjąć naukę w Szkole Rysunkowej pod kierunkiem Jana Kauzika (1913-15). W 1915-18 tworzył i wystawiał, m.in. w Zachęcie, portrety i kompozycje figuralne. Od 1918 datuje się zbliżenie Berlewiego z kręgami warszawskich futurystów i formistów. W jego pracach pojawia się deformacja i elementy ekspresjonizmu. Pod wpływem El Lissitzkiego, który w 1921 odwiedził Warszawę, zainteresował się ideą odnowy sztuki żydowskiej, podejmował wątki tematyczne związane z kulturą i życiem codziennym Żydów. W latach 1922-23 Berlewi przebywał w Berlinie, gdzie pod wpływem awangardowych kierunków i kontaktów z wybitnymi artystami radykalnie zmienił swą sztukę i wypracował teorię mechanofaktury, którą ogłosił drukiem w 1924 w Warszawie i Berlinie (w „Der Sturm“). Publikację artysta połączył z wystawami indywidualnymi w obu miastach. Wystawa warszawska miała miejsce w salonie samochodowym firmy Daimler-Benz, co współgrało z ideą mechanofaktury, zakładającą maksymalne zbliżenie sztuki i techniki, do czego prowadzić miało m.in. budowanie obrazu z powtarzalnych elementów geometrycznych. W 1924-26 Berlewi współtworzył wraz z innymi polskimi artystami grupę „Blok“. W 1926 powrócił do sztuki przedmiotowej, nie zrywając jednak z ruchem konstruktywistycznym. W 1928 wyjechał do Paryża, gdzie zdobył renomę jako portrecista. W latach II wojny światowej ukrywał się na południu Francji, w 1943-44 współpracował w Nicei z ruchem oporu. Po wojnie kontynuował malarstwo figuratywne aż do 1957, kiedy to pod wpływem nowych tendencji w sztuce, a także retrospektywnej wystawy konstruktywizmu w galerii Denise Renée, w której wziął udział, wrócił do abstrakcji. Nawiązał do teorii i praktyki mechanofaktury, traktując ją jako punkt wyjścia do stworzenia własnej wersji op-artu.
