sygn. p.d.: T. Popiel
Na dolnej listwie ramy numer: 245.
Tadeusz Popiel (Szczucin 1863 - Kraków 1913) - malarz dziś trochę zapomniany, za życia cieszył się dużą popularnością, uznaniem i wzięciem. Uczeń i admirator Jana Matejki kształcił się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, a następnie studiował w Wiedniu u Hansa Makarta i w Akademii w Monachium u Karla Piloty'ego i Aleksandra Wagnera. Wiele podróżował po Europie; w kraju przebywał głównie w Krakowie i we Lwowie. W roku 1897 mieszkał w Czerniowcach, skąd robił wycieczki do Rumunii. Był czynny na wielu polach; obok malarstwa sztalugowego zajmował się malarstwem ściennym i w związku z zamówieniami wyjeżdżał do Petersburga i Moskwy, a w roku 1899 wygrał konkurs na malarską dekorację kaplicy św. Stanisława przy katedrze w Padwie. Uczestniczył w wystawach tak w kraju jak i za granicą, a jego obrazy kilkakrotnie nagradzano medalami, m.in. w roku 1893 za obraz Po burzy uzyskał złoty medal na światowej wystawie w San Francisco. Malował przede wszystkim obrazy religijne i historyczne, ale równocześnie także sceny rodzajowe, portrety i pejzaże. Współpracował z Wojciechem Kossakiem i Janem Styką przy "Panoramie Racławickiej" oraz ze Styką przy panoramach "Golgota" i "Bem w Siedmiogrodzie".
