Jerzy Nowosielski, WSCHÓD SŁOŃCA, 1983

69,5 x 44,4cm - olej, płótno

sygn. na odwrocie na płótnie l.d.: Jerzy Nowosielski obok stempel wywozowy z numerami powyżej naklejony plaster z napisem odręcznym: 4. J. Nowosielski | 5. Wschód słońca
 

Obrazowi towarzyszy atest Fundacji Nowosielskich potwierdzający autentyczność obrazu i fakt jego skatalogowania w dokumentacji Fundacji (11 maja 2004).

 

Obraz wystawiany:

– Wystawa sześciu malarzy z Grupy Krakowskiej, 10 V – VI 1983, Instytut Polski w Sztokholmie.

 

Najdoskonalszym studium pejzażu jest studium pustyni. (...) A na czym polega istota nagości?

Na tym, że tam nie ma nic, że tam jest możliwie najmniej z tego, co mogłoby być. Rozbieranie człowieka to jest doprowadzanie do stanu pejzażu pustynnego, brak to jest istota nagości,

nieobecność czegoś. Namalować pejzaż pustyni to jest wielka sprawa, ale najlepiej namalować akt.

 

Jerzy Nowosielski, w wywiadzie Nowosielski + malarstwo i erotyka, [w:] Krakowski Kurier Konferencyjny, VI 1991

 

Dla mnie to najciekawszy okres w jego malarstwie – przyznaje Janina Kraupe – kiedy on maluje te ciemne, właściwie kosmiczne akty. Matka Ziemia zawsze była czarna, czarna szata Madonny bizantyńskiej jest związana z ciemnością, z czymś bardzo tajemniczym, nieznanym. (...) To wspaniałe obrazy, one się łączą i z niebem, i z naszym odczuciem tego, co jest w samej przyrodzie, w naszym pochodzeniu z ziemi. Czarne akty powstawały w najlepszym okresie jego twórczości, w momencie jego wyciszenia i koncentracji na sprawach metafizyki.

 

W serii czarnych aktów dopatrywano się różnorodnych inspiracji – wpływu ikony pskowskiej, sztuki afrykańskiej, a także wakacyjnych przygód. „Jerzy był na wycieczce w Grecji z Zosią – opowiada Bogdan Kotarba – płynęli jakimś statkiem i zafascynowały go Murzynki, opowiadał mi to, piękne, z taaakimi nogami. Dla Jurka najbardziej intymną sprawą kobiecą są kolana. Więc jak on zobaczył te piękne opalające się dziewczęta, to stworzył najpierw cykl obrazów z plażowiczkami na okręcie – czarne dziewczęta za białymi okularami, a potem całą serię czarnych aktów.

Krystyna Czerni, Nietoperz w świątyni. Biografia Jerzego Nowosielskiego, Wydawnictwo Znak, Kraków 2011, s. 234-235.

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite)

 

Jerzy Nowosielski (Kraków 1923 - Kraków 2011) w 1940 zaczął studia w Kunstgewerbeschule w Krakowie. W 1942 przebywał przez niecały rok w Ławrze św. Jana Chrzciciela pod Lwowem. Studiował tam sztukę malowania i historię ikon. Po powrocie do Krakowa w 1943 nawiązał ponowne kontakty z kręgiem przyszłej Grupy Krakowskiej. Po wojnie kontynuował studia w ASP w Krakowie pod kierunkiem prof. Eugeniusza Eibischa (1945-1947). Na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w 1948/49 pokazał obrazy utrzymane w nurcie abstrakcji geometrycznej. W latach socrealizmu nie wystawiał, zajmując się w tym czasie scenografią oraz malowaniem cerkwi i kościołów. W 1955 w Łodzi zaprezentował swą pierwszą wystawę indywidualną, w 1956 wziął udział w XXVIII Biennale w Wenecji. W latach 1957-1962 był pedagogiem w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi, następnie w Akademii krakowskiej, gdzie wykładał na Wydziale Malarstwa do przejścia na emeryturę w 1993. W drugiej połowie lat 50. osiągnął charakterystyczny styl aktów, pejzaży i scen figuralnych we wnętrzach, który zawdzięczał swej fascynacji ikoną i doświadczeniom z malarstwem sakralnym. W 1976 podjął na nowo realizacje monumentalne, wykonując m.in. malowidła ścienne, stacje Drogi Krzyżowej i projekty witraży w kościele Opatrzności Bożej w Wesołej pod Warszawą (1976-1979). Artysta powszechnie uznawany był za autorytet w dziedzinie sztuki zakorzenionej w wartościach duchowych.

Jerzy Nowosielski zmarł 21 lutego 2011 w Krakowie.