sygn. p.d.: Zb. Maciejewski IV 84
Oddzielny rozdział twórczości Maciejewskiego stanowią przedstawienia dzieci. Dziecięce igraszki, apele, korowody. W tym swoistym teatrze jednego aktora, dziecko (Księżniczka, Dziewczynka z piłką, Córka Syzyfa, Silna siostra, Książę, Maharadża, Imperator) wstawione najczęściej w obcy mu kontekst sceny obrazu, jest bohaterem, odgrywa rolę intrygującego medium, komunikuje nie zawsze swoje sprawy, wygłasza dorosłe prawdy i walczy o zaistnienie.
Czesław Rzońca, Sztuka jest ofiarą całopalną [w:] Zbysław Marek Maciejewski, katalog wystawy, Galeria Opera, Warszawa, 25 I – 30 III 2018, s. nlb.
♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite)
Zbysław Marek Maciejewski studiował na Wydziale Malarstwa ASP w Krakowie w latach 1963-1969, dyplom uzyskał w pracowni Wacława Taranczewskiego. Tuż po studiach obok malarstwa zajmował się zarobkowo scenografią i konserwacją zabytków. W 1973 podjął pracę pedagogiczną na Wydziale Grafiki macierzystej uczelni, gdzie uczył malarstwa aż do śmierci, od 1989 jako profesor. W latach 90. był też profesorem Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Od wczesnego etapu twórczości, tj. od lat 70. był wybijającą się osobowością wśród malarzy swej generacji. W latach 70. skupiał uwagę na człowieku i figurze ludzkiej, tworząc portrety, autoportrety, erotyki („Mandragory”), również ujęcia mitologiczne, religijne, symboliczne, alegoryczne, często ocierające się o groteskę. W jego obrazach szczególne miejsce zajmowały wizerunki dzieci, przywodzące na myśl malarstwo Wojtkiewicza. Od lat 80. malował częściej w plenerze. Dużo podróżował, zwłaszcza na południe Europy, gdzie inspirowały go tajemnicze ogrody, egzotyczna roślinność, "obce" światło i architektura. Erudyta i esteta, miłośnik starego warsztatu, sam uważał się i może być uważany za kontynuatora polskiego modernizmu. W 1998 został laureatem (drugim z kolei) Nagrody im. Witolda Wojtkiewicza, przyznawanej przez krakowski oddział ZPAP.
