sygn. p.d.: St. Dębicki
Pochodzenie: Rodzina artysty.
Członek Wiedeńskiej Secesji, znakomicie wykształcony malarz z polotem, znał Stanisława Wyspiańskiego i kształcił się równolegle z nim w Paryżu. Po śmierci Wyspiańskiego objął po nim w r. 1911 katedrę malarstwa religijnego i dekoracyjnego na krakowskiej Akademii. Sporo dzieł Dębickiego miał w swoich zbiorach słynny Feliks Manggha Jasieński, co świadczy o uznaniu, jakim malarz cieszył się wśród współczesnych. Oferowane kameralne dzieło powstało zapewne w trakcie pobytu Dębickiego we Lwowie w latach 90. XIX w. W tym czasie zainteresowany problemami światła oraz ruchem postaci artysta zaczął tworzyć w konwencji impresjonizmu.
Stanisław Dębicki (Lubaczów 1866 - Kraków 1924) - malarz, rysownik, ilustrator - studia malarskie rozpoczął u Ch. Griepenkerla w Akademii wiedeńskiej (1881-1884), następnie kształcił się pod kierunkiem W. Łuszczkiewicza w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, później ponownie w Wiedniu, a w 1884 u A. Wagnera w Akademii i prywatnie u P. Nauena w Monachium. Po powrocie do kraju przez kilka lat pracował jako nauczyciel w Szkole Przemysłu Ceramicznego w Kołomyji (1886-1890). W tym okresie często wyjeżdżał do pobliskich miasteczek i wsi huculskich – Delatyna, Mikuliczyna, Żabiego, Tyszkowców – gdzie wykonywał wiele szkiców i notatek rysunkowych. W latach 1890-1891 był w Paryżu i uczęszczał jeszcze do Académie Colarossi. Później zamieszkał na stałe we Lwowie, skąd w 1909 przeniósł się do Krakowa, by objąć katedrę malarstwa dekoracyjnego w Akademii Sztuk Pięknych. Był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, wiedeńskiej „Secesji”, Związku Polskich Artystów Plastyków i TPSP we Lwowie. Malował olejno, akwarelą i pastelem tworząc pejzaże i portrety (w tym wiele portretów dziecięcych) i przede wszystkim, sceny rodzajowe z życia Hucułów i galicyjskich Żydów. Zajmował się malarstwem dekoracyjnym, ilustratorstwem i różnymi dziedzinami sztuki użytkowej, sporadycznie także scenografią i rzeźbą.
Twórczość artysty przypomniała jedyna duża wystawa monograficzna urządzona w Muzeum Śląskim (obecnie Narodowym) we Wrocławiu w roku 1966.
