Józef Rapacki, PRZY LEŚNEJ KAPLICZCE, 1928

73,8 x 66,4cm - olej, płótno

sygn p.d.: JÓZEF RAPACKI 1928

Józef Rapacki (Warszawa 1871 – Olszanka k. Skierniewic 1929) nazywany „malarzem brzóz i liliowych wrzosów“, był jednym z najpopularniejszych pejzażystów warszawskich końca XIX i pierwszej ćwierci XX wieku. Edukację malarską rozpoczął jako uczeń Wojciecha Gersona w Warszawskiej Klasie Rysunkowej. Później studiował jeszcze w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Floriana Cynka (1886-1887) oraz w Monachium w prywatnej szkole Friedricha Fehra (1888-1889). Po studiach kilkakrotnie podróżował do Włoch. Brał udział w licznych wystawach w TZSP w Warszawie oraz we Lwowie (1894 srebrny medal), Krakowie, Wilnie, Kielcach. Wystawiał też za granicą - w Berlinie (1893) czy w Paryżu, gdzie w 1900 został odznaczony dyplomem na Powszechnej Wystawie Światowej. Należał do grupy „Pro Arte“. Od roku 1907 stale mieszkał w Olszance, wiosce na skraju Puszczy Mariańskiej, niedaleko Skierniewic. Malował przede wszystkim realistyczne, nastrojowe pejzaże oraz rozgrywające się w pejzażu sceny rodzajowe, a także portrety i wnętrza. Uprawiał grafikę (teki Z dawnej i niedawnej Warszawy oraz Pro memoria. Prusak w Polsce), zajmował się ilustratorstwem książkowym, współpracował z warszawskimi czasopismami, m.in. „Tygodnikiem Ilustrowanym“, „Wędrowcem“ „Światem“, „Biesiadą Literacką“.